به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی نوای آبیدروحدت حوزه و دانشگاه از مفاهیم بنیادین و راهبردی در نظام فکری انقلاب اسلامی ایران به‌شمار می‌رود که با نگاه ژرف امام خمینی(ره) شکل گرفت و امروز به‌عنوان یکی از ارکان پیشرفت همه‌جانبه کشور مطرح است. این وحدت، نه به‌معنای یکسان‌سازی ساختارها، بلکه ناظر بر هم‌افزایی ظرفیت‌ها، تعامل اندیشه‌ها و تکمیل مأموریت‌های علمی و فرهنگی دو نهاد اثرگذار جامعه است.

حوزه‌های علمیه به‌عنوان خاستگاه علوم دینی، اخلاقی و معرفتی، نقشی بی‌بدیل در تربیت انسان متعهد، تبیین معارف اسلامی و پاسخ‌گویی به نیازهای اعتقادی جامعه دارند. در مقابل، دانشگاه‌ها موتور محرک تولید علم، فناوری و توسعه تخصصی در عرصه‌های مختلف هستند. پیوند این دو نهاد می‌تواند زمینه‌ساز شکل‌گیری نسلی باشد که هم از دانش تخصصی برخوردار است و هم از تعهد دینی و مسئولیت اجتماعی.

تجربه‌های تاریخی نشان می‌دهد هرگاه میان حوزه و دانشگاه فاصله افتاده، زمینه سوءاستفاده دشمنان و تضعیف هویت فرهنگی جامعه فراهم شده است. دشمنان انقلاب اسلامی همواره تلاش کرده‌اند با ایجاد دوگانگی میان دین و علم، مسیر پیشرفت کشور را منحرف کنند. در مقابل، وحدت حوزه و دانشگاه سدی محکم در برابر این توطئه‌ها و عاملی برای تقویت استقلال علمی و فرهنگی کشور است.

وحدت واقعی زمانی محقق می‌شود که تعامل میان این دو نهاد از سطح شعار فراتر رفته و به همکاری‌های عینی در حوزه آموزش، پژوهش و حل مسائل جامعه منجر شود. حضور روحانیون آشنا با علوم روز در دانشگاه‌ها و مشارکت اساتید دانشگاه در مباحث فکری، فرهنگی و اخلاقی، می‌تواند گفتمان مشترکی برای پاسخ به چالش‌های نوپدید ایجاد کند.

امروزه جامعه اسلامی با مسائل پیچیده‌ای در عرصه‌های اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و فناوری مواجه است که حل آن‌ها نیازمند تلفیق عقلانیت علمی و هدایت دینی است. وحدت حوزه و دانشگاه می‌تواند الگوی بومی پیشرفت را تقویت کرده و مسیر تحقق تمدن نوین اسلامی را هموار سازد.

در نهایت، وحدت حوزه و دانشگاه یک پروژه مقطعی نیست، بلکه فرآیندی مستمر و نیازمند عزم ملی، برنامه‌ریزی دقیق و باور عمیق به نقش مکمل علم و دین است. تقویت این وحدت، تضمین‌کننده تربیت انسان‌هایی متوازن، جامعه‌ای پویا و آینده‌ای روشن برای ایران اسلامی خواهد بود.

یادداشت طاهره جلوخانی فعال رسانه