به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی نوای آبیدر؛ بازی‌های سنتی قدیمی منطقه ی کردستان خصوصاً بیجار ریشه در سنت های دیرینه ی مردم ایران دارد و هنوز نسلی از آن افرادی که با این بازی ها اوقات فراغت خود را سپری می کردند نگذشته که امروزه دلایلی چون استفاده از وسایل ارتباط جمعی، بازی های رایانه ای و ورزش های جدید امکان پرداختن به بازی‌های محلی را به حداقل ممکن کاهش داده و می‌توان گفت به دست فراموشی سپرده شده است.

برخی بر این باورند بازی خود هنری است که ناشی از فرهنگ وآداب وسنن هر جامعه است .

در کشور پهناور ایران که از تنوع اقلیمی و قومی و قبیله ای خاصی بر خوردار است انواع بازیها و سرگرمی هایی رواج داشته که این بازیهای گروهی و دسته جمعی در جشنها و شب نشینی ها بیشتر اجرا می شد .

این بازیهای گروهی یک نوع سخن گفتن است ،سخنی که زایده از شکر گزاری انسانها و داشتن سلامتی که خداوند به آنها داده است .

حالا با گذشت زمان بازیهای قدیمی مانند یه قل دو قل ، قمچان، زوران و … جای خود را به بازیهای رایانه ای و موبایل داه اند و اغلب مردم که دور هم جمع می شوند به جای آنکه به این سنتها نفسی دوباره ببخشند خود را سرگرم این وسایل میکنند در صورتی که این بازیها سنتی روابط خانواده ها را محکم تر و محبت را در بین خانواده ها بیشتر می کند .

امروزه با توجه به گسترش و رواج بازی‌های مدرن، بیشتر بازی‌های محلی به فراموشی سپرده شده‌اند و احیای مجدد آن ضروری به نظر می‌رسد،زیرا این بازی های محلی بخش عظیمی از خاطرات بسیاری از مردم را تشکیل می دهند که اکنون با ورود تکنولوژی های جدید به فراموشی سپرده شده است.

بازی کردن یک فعالیت لذت بخش است که در برگیرنده افراد، اشیاء و تحرک است . بازی برای کودکان یک نیاز طبیعی است و مانند نفس کشیدن برای حیات آنها ضرورت دارد، ولی در زندگی مدرن امروزی هر چیزی که سرگرم کننده باشد به عنوان بازی شناخته می شود.

امروزه با تکنولوژی‌های دیجیتالی بازی‌ها هم دیجیتالی شده است و در این میان، جای خالی بازی‌های خلاقانه، مبتکرانه، شادی‌آور و پر تحرک قدیم به گونه‌ای خودنمایی می‌کند. این بازی ها با نهایت امکانات کم، شادی و شور و شعفی را به کودکان می داد که الان هیچ بازی رایانه ای و اسباب بازی و فیلمی نمی تواند به آنها بدهد همان بازی هایی که با همه خاکی بودن، دوست داشتن، دور هم بودن و فداکاری و کار دست جمعی را به ما یاد می داد.

بازی های که هیچ خطر روحی و روانی برای کودک نداشت بلکه باعث شکل گرفتن شخصیت او می شد.

ولی هر چه باشد همین بازی‌های قدیمی در ذهن پدرها و پدربزرگ های عزیز ما تجسم خاطراتی شیرین است یکی از این بازی های قدیمی که در دیار گروس جوانان در روزگاران قدیم به دورهم مینشستند واز آن به عنوان سرگرمی استفاده می کردند بازی به نام یه قل دوقل بود که رفته رفته به دیار فراموشی سپرده شده است .

رسم بازی یه قل دوقل در این بود که در این بازی ۲ نفر با استفاده از سنگهای تختی که به اندازه یک سکه دو ریالی است با هم بازی می کنند.بازی به این شکل است که تمام سنگها را با دست بر می دارند و به اندازه نیم متر به هوا پرتاب می کنند در حین برگشت سنگ ها یکی از بازیکنان یک یا چند تای آنها را با دست از هوا می گیرد سپس برای بر داشتن سایر سنگ های باقی مانده را سریع به هوا می اندازد و تا زمان برگشت آن یکی دیگر از سنگهای روی زمین را بر می دارد و سنگ در هوا را هم می گیرد.این کار با تمام شدن سنگها انجام مشد واگر سنگ به هوا پرتاب شده به زمین برخورد می کرد نوبت نفر بعدی می شد.

یکی دیکر از این بازیها و سر گرمی های شیرین که شبهای سرد زمستان در پای کر سی های که از گذشتگان دور به یادگار مانده بود و انس والفتی دلنشین برای ما تداعی می کند همان بازی قمچان می باشدکه شروع آن “قم چان” با ۶ عدد سنگ است و موقع برداشتن سنگ ها از زمین کف دست به طرف بازیکن مقابل حرکت می کند در راستای این بازی شرط بندی آنها برای فرد برنده کشیدن نرمه گوش بازنده تا ده مرتبه می باشد .

گویا درک متقابل بین خانواده و کودک بسیار کمرنگ شده و این کمرنگ شدن از زمانی شروع شد که مدرنیته وارد جامعه و باعث تغییر سبک زندگی اصیل اسلامی- ایرانی شد حال که دایره سبک زندگی به گونه ای است که بر تمامی زوایای زندگی و حتی ساده ترین موارد آن که بازی کودکان می شود نیز تاثیر گذاشته است بنابراین این را باید به خاطر داشته باشیم ، هر چند بازیهای رایانه ای که اغلب جوانان انجام می دهند بد نیست ولی استفاده بیش از حد آن خوب نیست و در کنار این بازیها، سرگرمی های گذشته را نیز احیاء نماییم تا از اصل و نسب گذشتگان خود دور نشویم.

انتهای پیام/