به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی نوای آبیدر؛ بهورز واژه‌ای آشنا برای همه کسانی است که تجربه زندگی در روستاها یا مناطق دورافتاده را داشته‌اند. آنان نه تنها بازوی اجرایی شبکه بهداشت در سراسر کشور، بلکه ستون‌های پنهانی هستند که ساختمان سلامت ایران بر دوش آنان استوار مانده است. این نیروهای خدوم و صبور، در ساده‌ترین خانه‌های بهداشت، بزرگ‌ترین رسالت اجتماعی را بر عهده دارند: رساندن خدمات سلامت به دورترین نقاط، جایی که نبود آنان به‌راحتی می‌تواند تفاوتی میان مرگ و زندگی ایجاد کند.

روز بهورز یادآور سال‌هایی است که کشور در دهه شصت، با مشکلات گسترده بهداشتی و کمبود زیرساخت‌ها روبه‌رو بود و راهکاری جز ایجاد شبکه‌ای انسانی از نیروهای بومی و آموزش‌دیده برای مقابله با بیماری‌ها وجود نداشت. بهورزان همان زمان نشان دادند که چگونه می‌توان با اتکا به اعتماد مردم و حضور در میان خانواده‌ها، تغییرات عمیق در شاخص‌های سلامت به وجود آورد. کاهش چشمگیر مرگ‌ومیر کودکان، افزایش سطح واکسیناسیون، مراقبت از مادران باردار و ترویج بهداشت فردی و محیطی، تنها بخشی از دستاوردهای این قشر است.

اگرچه سال‌ها از آن روزها می‌گذرد، نقش بهورز همچنان پررنگ و حیاتی است. امروز آنان علاوه بر وظایف سنتی، مسئولیت‌های تازه‌ای در قبال بیماری‌های غیرواگیر، سلامت روان، آموزش سبک زندگی سالم و حتی همکاری در طرح‌های سلامت دیجیتال دارند. این توسعه وظایف نشان می‌دهد که بهورز نه فقط یک عنوان شغلی، بلکه هویتی پویا در نظام سلامت است که باید همواره بازتعریف شود.

با این حال، نباید فراموش کرد که بهورزان در سکوت و بی‌ادعایی، بار سنگینی را بر دوش دارند. بسیاری از آنان در شرایط دشوار جغرافیایی و اجتماعی فعالیت می‌کنند و امکاناتشان گاه محدود به ابتدایی‌ترین وسایل است. فشار کاری، مسئولیت‌های چندجانبه، و فاصله چشمگیر میان حجم وظایف و میزان حقوق و مزایا، از چالش‌های جدی این نیروهاست. همین مشکلات، اگر نادیده گرفته شود، می‌تواند نه تنها انگیزه آنان را تضعیف کند بلکه دستاوردهای بزرگ نظام سلامت کشور را نیز با خطر مواجه سازد.

روز بهورز بهانه‌ای است برای بازنگری در نگاه سیاست‌گذاران به جایگاه این قشر. پاسداشت بهورز تنها با برگزاری مراسم یا انتشار پیام‌های تقدیر محقق نمی‌شود، بلکه نیازمند اقداماتی واقعی و پایدار است: بازنگری در نظام پرداخت، ایجاد مسیرهای ارتقای شغلی، تقویت دوره‌های آموزشی متناسب با نیازهای جدید و فراهم‌سازی امکانات رفاهی در مناطق محروم، همگی گام‌هایی هستند که می‌توانند شأن و منزلت این حرفه را ارتقا دهند.

نکته مهم‌تر آن است که بهورز در عین حال نماینده‌ای از خود مردم است؛ او برخاسته از دل همان روستا و همان فرهنگ است و همین ویژگی، سرمایه‌ای ارزشمند برای نظام سلامت محسوب می‌شود. حفظ این سرمایه اجتماعی، نیازمند حمایت مداوم و قدردانی عملی از زحمات آنان است. آینده سلامت ایران، به‌ویژه در مناطق کم‌برخوردار، همچنان بر دوش این فرشتگان خاموش استوار خواهد بود.

بنابراین، روز بهورز تنها یک یادآوری تقویمی نیست؛ بلکه فرصتی است برای اندیشیدن به مسئولیت ملی ما در قبال کسانی که سلامت را از مرزهای کاغذی سیاست به دل خانه‌های مردم برده‌اند. بهورزان، بی‌هیاهو اما پرثمر، مسیر خدمت را پیموده‌اند و شایسته‌اند که بیش از پیش دیده شوند.

انتهای خبر/