به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی نوای آبیدر؛ بیست و سوم فروردین در تقویم رسمی کشور به عنوان روز دندانپزشک نام‌گذاری شده است؛ روزی برای بزرگداشت قشری که حضورشان نه فقط در لحظه‌های درد بلکه در ساختن لبخند و اعتماد به نفس انسان‌ها معنا پیدا می‌کند.

دندانپزشکان، درمانگران دردهای پنهان‌ و آشکاری هستند که در دل دهان پنهان مانده‌اند، اما با هر لقمه نان با هر لبخند با هر کلام اثر خود را نشان می‌دهند، آن‌ها در خط مقدم سلامت دهان و دندان ایستاده‌اند؛ بخشی از سلامت عمومی که متأسفانه هنوز در کشور ما، نه جدی گرفته می‌شود و نه برای آن برنامه‌ای جامع وجود دارد.

برای بسیاری از مردم مراجعه به دندانپزشک، آخرین انتخاب است آن‌قدر که درد طاقت‌فرسا شود یا عفونت امان ندهد نه از سر بی‌خیالی، بلکه از ترس فاکتورهایی که پیش از ورود به مطب لبخند را از لب می‌زداید، تعرفه‌های سرسام‌آور خدمات خارج از پوشش بیمه و نبود حمایت مالی برای درمان‌های ضروری باعث شده دندانپزشکی نه یک نیاز درمانی، بلکه یک کالای لوکس تلقی شود کالایی که بخش بزرگی از جامعه دیگر قدرت خرید آن را ندارد.

امروزه حتی یک ترمیم ساده، هزینه‌ای معادل حقوق چند روز یا حتی چند هفته یک کارگر را به خود اختصاص می‌دهد درمان ریشه، عصب‌کشی، روکش، کشیدن دندان، ایمپلنت یا ارتودنسی، همگی درمان‌هایی هستند که در فقدان بیمه‌های کارآمد‌ به یک دغدغه جدی برای طبقه متوسط و پایین جامعه تبدیل شده‌اند‌ نتیجه این وضعیت، چیزی جز افزایش پوسیدگی دندان‌ها، از دست دادن زودهنگام دندان‌ها و در نهایت کاهش کیفیت زندگی مردم نیست.

این شرایط البته تنها فشار را متوجه مردم نکرده است دندانپزشکان نیز در معرض چالش‌هایی جدی هستند هزینه‌های بالای تجهیزات، افزایش شدید قیمت مواد اولیه، نبود حمایت دولتی، رقابت ناسالم برخی کلینیک‌های تجاری‌شده و توقعات غیرواقعی برخی بیماران باعث شده است کار دندانپزشک دیگر تنها تمرکز بر درمان نباشد بلکه دغدغه‌ی حفظ مطب، اداره امور مالی و مبارزه با انتظارات فزاینده نیز به آن اضافه شود.

بسیاری از دندانپزشکان جوان در تأمین حداقل امکانات یک مطب درمانی مانده‌اند و برخی از آن‌ها به ناچار به مهاجرت یا تغییر مسیر شغلی فکر می‌کنند.

روز دندانپزشک باید نه فقط روز تبریک و گل و شیرینی، بلکه روز تأملی جدی باشد بر وضعیت سلامت دهان و دندان در کشور مگر نه این‌که سلامت دهان، پیش‌نیاز سلامت عمومی است؟ مگر نه این‌که هر دندان پوسیده، می‌تواند منشأ عفونت‌هایی خطرناک در بدن شود؟ پس چرا در طرح‌های ملی سلامت، بودجه‌ای قابل توجه برای بهداشت دهان در نظر گرفته نمی‌شود؟ چرا دندانپزشکی هنوز در پوشش بیمه‌های پایه قرار ندارد؟ چرا مردم برای ساده‌ترین خدمات، باید بین درد جسم و فشار اقتصادی یکی را انتخاب کنند؟

در روز دندانپزشک باید از تلاش‌های خاموش این قشر فرهیخته قدردانی کرد؛ آنان که در سایه بی‌توجهی‌ها، همچنان با دقت، حوصله و تخصص، دردها را آرام می‌کنند و لبخندها را بازمی‌گردانند اما این قدردانی وقتی معنا پیدا می‌کند که نظام درمانی کشور، جایگاه واقعی دندانپزشکی را به رسمیت بشناسد، عدالت درمانی را به حوزه‌ی سلامت دهان و دندان گسترش دهد و امکان بهره‌مندی همگانی از این خدمات را فراهم کند.

دندانپزشکی، فقط یک تخصص پزشکی نیست پیوندی میان سلامت، زیبایی، کرامت انسانی و شأن اجتماعی است و بی‌توجهی به آن

به معنای فروپاشی تدریجی بخشی از بنیان سلامت ملی است. بگذاریم لبخند مردم، تنها از سر عادت نباشد؛ از سر آرامش، از دل درمان و از درون کرامت باشد و این تنها با حمایت از مردم و دندانپزشکان، ممکن خواهد شد.

انتهای خبر/